Μακρύ και αόρατο το χέρι των κομμάτων στην τσέπη μας

Αν ετοιμαζόμουν να εκλέξω τον Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό της υπερχρεωμένης Ελλάδας, πώς θα αισθανόμουν αν μάθαινα ότι οι κάρτες του είναι υπερχρεωμένες και αδυνατεί να τις αποπληρώσει; Τι θα σκεφτόμουν; "Καλό ταίριασμα!" μήπως; 

Αν στεναχωριόμουν που ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία της χρεωκοπημένης Ελλάδας, πως θα αντιδρούσα στην πληροφορία ότι έχει κάνει καταναλωτικό δάνειο και καθυστερεί τις δόσεις του; 

Πώς θα αντιδρούσα αν μάθαινα ότι οι επιχειρήσεις των δύο αρχηγών έχουν οικονομικά προβλήματα; Ότι για χρόνια ξοδεύουν περισσότερα απ' όσα εισπράττουν; 

Η κατάσταση αυτή δεν είναι υποθετική, είναι πραγματική! Και τα δύο κόμματα των οποίων ηγούνται οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί έχουν πρόβλημα στην καταβολή μισθών στους εργαζόμενούς τους, και δανείζονται έναντι μελλοντικών εσόδων για να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις που προκύπτουν από λειτουργικά έξοδα!

Ως φορολογούμενοι θέλουμε σχετικά να θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Πώς γίνεται να είναι υπερχρεωμένα τα κόμματα εξουσίας, αφού χρηματοδοτούνται (με δικές τους αποφάσεις) από εμάς τους φορολογούμενους, 14 φορές περισσότερα ανά ψήφο από τα αντίστοιχα Γερμανικά κόμματα;
2. Πώς γίνεται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να ξοδεύουν σε απόλυτους αριθμούς περισσότερα χρήματα από τα Γερμανικά αντίστοιχα κόμματα;
3. Πώς γίνεται να πιστεύουν ότι μπορούν να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας αν δεν μπορούν να λύσουν τα πολύ απλούστερα δικά τους (τα δύο κόμματα μαζί χρωστούν 280-290 εκ. ευρώ, δηλαδή τα αναμενόμενα έσοδά τους μέχρι το 2014);
4. Πώς γίνεται σ' αυτή την εποχή δραστικών περικοπών, να μην έχει γίνει καμία περικοπή στην χρηματοδότηση των κομμάτων;
5. Γιατί τα κόμματα δεν είναι υποχρεωμένα, επί ποινή στέρησης της κρατικής χρηματοδότησης που δικαιούνται, να αναρτούν στο διαδίκτυο οικονομικά στοιχεία, προϋπολογιστικά και απολογιστικά;
6. Γιατί τα δύο κόμματα εξουσίας καταργούν στην πράξη την όποια ισοτιμία προβλέπει ο νόμος στην κομματική δράση, ξοδεύοντας ακόμα περισσότερα απ' αυτά που αφειδώς εισπράττουν από τον προϋπολογισμό; 

Το κυριότερο όμως ερώτημα για μας τους φορολογούμενους είναι το εξής:

Πώς δέχονται οι τράπεζες ως εγγυήσεις μελλοντικά έσοδα των κομμάτων αυτών; Πώς προεξοφλούν την ψήφο μας και βασίζονται ότι τα κόμματα αυτά θα παραμείνουν κόμματα εξουσίας και μετά τις εκλογές;

Τι, αναρωτιέμαι αφελώς, προσδοκούν ως αντάλλαγμα οι τράπεζες που παρέχουν τα συγκεγκεκριμένα δάνεια; Μήπως ο αντίστοιχος κίνδυνος αδυναμίας αποπληρωμής εκ μέρους των κομμάτων, είναι ένα ακόμα αδιαφανές κόστος που καλούμαστε να φέρουμε οι φορολογούμενοι, χωρίς καν να ανακοινώνεται; Μήπως θα κληθούμε πάλι εμείς να καλύψουμε τα αντίστοιχα "φέσια" όταν προκύψουν; Πόσο τελικά μας κοστίζουν τα αδηφάγα κόμματα;

Απαντήσεις βέβαια δεν ευελπιστώ ότι θα δοθούν από τα κόμματα. Απαντήσεις θα δοθούν από εμάς τους φορολογούμενους και την οργανωμένη μας δράση. Η δράση μας για μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων στα επίπεδα της Γερμανίας κατ' αναλογία των ψηφοφόρων, είναι η πρώτη σε ψήφους μέχρι στιγμής. Ψηφίστε κι εσείς!

Είναι προφανές ότι τόσο το ύψος της χρηματοδότησης των κομμάτων, όσο και τα δάνεια που τους δίνονται από κρατικές τράπεζες, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων των φορολογούμενων σε διαφανή, λογικού ύψους, συνεπή και ανταποδοτική φορολογία. Το χέρι των κομμάτων στην τσέπη μας το θέλουμε κοντό και διαφανές. Αντ' αυτού προκύπτει μακρύ και ... αόρατο!