Ιστορίες Πατριδογνωσίας

Σε εξαιρετικό άρθρο του με αυτό τον τίτλο ο Θόδωρος Σκυλακάκης εξηγεί τα βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού. 

Προϋπολογισμός δεν είναι μια απλώς παράξενη και μεγάλη λέξη για ένα βαρετό κρατικό έγγραφο γεμάτο ακατανόητους αριθμούς που δεν μας αφορούν. Είναι η πιο ισχυρή και έντονη διατύπωση των δυνατοτήτων και των επιλογών μιας κοινωνίας, της κοινωνίας μας. Ο προϋπολογισμός δείχνει πού επιλέγουμε να διαθέτουμε τους πόρους μας, από πού επιλέγουμε να τους αντλούμε. Τι θεωρούμε αρκετά σημαντικό ώστε να ξοδεύουμε γι' αυτό, τι όχι αρκετά και το βάζουμε σε δεύτερη μοίρα. Πόσα χρήματα θέλουμε να τα ξοδεύει το κράτος με συλλογικές αποφάσεις, και για ποιά θέματα, και πόσα προτιμάμε να ξοδεύονται με προσωπικές αποφάσεις των πολιτών.

Μεταξύ άλλων αναφέρει ο κ. Σκυλακάκης:

"...Ποιά είναι η βασική πολιτική επιλογή του προϋπολογισμού του 2012; Το πολιτικό σύστημα στέλνει πάλι το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού της χρεοκοπίας του, στους "μη -πελάτες" του. Δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και στο μη κομματικοποιημένο τμήμα της κοινωνίας..."

"Περισσότερο από όλους θα την πληρώσουν βέβαια οι άνεργοι, που και το 2012 θα προέρχονται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και προσεγγίζουν το 1 εκ. (αν περιλάβουμε και τους επιχειρηματίες που έκλεισαν την επιχείρησή τους, καθώς και όσους δούλευαν με μπλοκάκι). Οι άνεργοι λοιπόν θα συνεχίσουν να ψάχνουν μάταια για δουλειά...". Και, θα πρόσθετα, να πληρώνουν μεγαλύτερη φορολογία, ώστε οι αργόμισθοι πολιτικοί πελάτες του δημόσιου τομέα να διατηρούν πλήρη προνόμια εργαζομένων. 

Δεν έχει νόημα να επαναφέρω το θέμα των δικαιωμάτων των φορολογούμενων που βάναυσα καταπατώνται με τις επιλογές αυτές. Οι επιλογές αυτές δεν είναι μόνο σε υπερθετικό βαθμό κοινωνικά άδικες, είναι και καταστροφικές οικονομικά, επομένως παράλογες. Το πελατειακό μας πολιτικό σύστημα αποδεικνύει κάθε μέρα που περνάει ότι δεν έχει καμία δυνατότητα να κάνει διαφορετικές. Το συμπέρασμα είναι εύκολο. Η καταστροφή θα συνεχιστεί μέχρι τέλους. Θα συνεχιστεί μέχρι να μην υπάρχει πέτρα πάνω στην πέτρα. Μέχρι ν' απομυζηθεί και η τελευταία ρανίδα υγιούς οικονομικής δραστηριότητας, μέχρι και η τελευταία ικμάδα της οικονομίας να σπαταληθεί. Εκτός αν η κοινωνία των πολιτών, δηλαδή εμείς οι ίδιοι προσωπικά, πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας._